การอยู่เพียงลำพัง

  การอยู่เพียงลำพัง  เป็นการดีที่จะอยู่เพียงลำพัง ไกลห่างจากหนทางของสังคมเมือง เพราะการเดินบนทางสายนี้ ก็คือ การเดินเพียงลำพัง เพียงลำพังที่เดินลัดเลาะได้ตามทางข้างธารน้ำเชี่ยว ซึ่งส่งเสียงอึกทึก หลากล้นไปด้วยสายน้ำแห่งถิ่นใต้ที่ฝนตกไม่เจาะจงฤดูกาล ทำให้รับรู้ถึงความโดดเดี่ยวของแมกไม้ งดงามอยู่ในความวิเวกไม่เดียวดาย  ความโดดเดี่ยวของผู้คนตามท้องถนน คือ ความเจ็บปวดของชีวิต บางคนที่ไม่เคยเข้าถึงความหมายของการอยู่เพียงลำพัง เลยห่างไกล และยากจะสัมผัสถึง การเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกนั้น ก่อให้เกิดทุกข์มิรู้จบสิ้น มีความปรารถนาที่จะแสดงออกพร้อมด้วยความสับสน สิ้นหวัง ความเจ็บปวดนั่นแหละ คือ สิ่งที่ผู้คนที่เดินตามถนนหนทางเป็นกัน การที่ไม่เคยได้อยู่เพียงลำพังเลย ความทุกข์ คือ ลีลาของความโดดเดี่ยวชนิดนั้น  ธารน้ำจากขุนเขาสายนั้น เต็มเปี่ยมหลากล้นไปด้วยดินสองฝาก ที่หลอมละลายผสมรวมกับสายฝน เรายังได้ยินเสียงก้อนหินใหญ่ถูกกระแสน้ำเชี่ยวพัดพาผลักดัน มีต้นยางนาสูงตระหง่าน ซึ่งมีอายุห้าสิบปีหรือกว่านั้น หักโค่นลงในธารน้ำ หนทางก็ถูกน้ำพัดขาดหายไป สายน้ำขุ่นข้นด้วยโคลนตมเป็นสีเทา ในทุ่งหญ้าเบื้องหน้าดารดาษด้วยดอกไม้ป่า แต่มีราคาแพงในเมือง อากาศสดชื่น บริสุทธิ์เต็มไปด้วยความเบิกบานรื่นรมย์ บนสันเขาสูงขึ้นไปยังปกคลุมด้วยละอองหมอกฝนเป็นอยู่เช่นนั้นทุกคราที่ฝนตกหนัก นี่เป็นยามเช้าอันพิเศษสุด ซึ่งเราเดินเที่ยวเล่นไปอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ไม่ทันรู้ถึงความชันของลาดเขาด้วยซ้ำ มีกลิ่นหอมอ้อยอิ่งอยู่ในบรรยากาศ หอมชัดและเข้ม กลิ่นธรรมชาติของป่า ในหนทางไร้ผู้คน ไม่ว่าจะเดินขึ้นหรือเดินลง ก็มีเราอยู่เพียงลำพังกับหมู่ไม้ใหญ่ และสายน้ำเชี่ยว ท้องฟ้าส่องประกายความเจิดจ้า มีเพียงขุนเขาเท่านั้นที่อาจมีสีชนิดนี้ ซึ่งเราสามารถมองเห็นลอดผ่านพุ่มไม้ และลำต้นไม้ใหญ่ ไม่มีใครมาให้สนทนาด้วย ทั้งไม่มีการหยอกล้อของสิ่งใดๆ วิหกป่าไม่ทราบนามและที่อยู่ ลายขาวดำบินมาและหายลับไปในป่า ถูกต้องในป่า ก็มันอยู่ในป่า จะให้บินหายลับไปในห้างได้ไง หนทางซึ่งนำเราผ่านพ้นลำธารอึกทึกและความเงียบ คือ ทางอันสูงสุด มันไม่ใช่ความเงียบหลังจากที่กระแสเสียงสงบลง ไม่ใช่ความเงียบที่มากับอาทิตย์ยามอัศดง ทั้งไม่ใช่ความเงียบเมื่อใจหยุดคิดหรือดวงจิตดับลง ไม่ใช่ความเงียบในพิพิธภัณฑ์หรือห้องเก็บศพของโรงพยาบาลใหญ่ แต่เป็นบางสิ่งบางอย่างซึ่งไม่เกี่ยวเนื่องกัน ระหว่างความสัมพันธ์ของเวลาและสถานที่ มันไม่ใช่ความเงียบที่จิตพยายามสร้างขึ้นเอง ดวงอาทิตย์นั้นร้อนแรง และร่มไม้นั้นเย็นสบาย  เราเพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้ว่า ไม่มีความคิดใดๆ ผุดขึ้นมาระหว่างการเดินเลย ไม่ว่าจะเป็นถนนคับคั่งจอแจในเมืองหรือในทางสายเปลี่ยวล้วนเป็นเฉกเช่นกัน ตั้งแต่เด็กมาแล้วที่เราเป็นดังนี้ ไม่มีความคิดผุดขึ้นมาในดวงจิตเราเพียงแต่เฝ้ามองและสดับฟัง ไม่มีอะไรอื่นมากไปกว่านี้ ความคิดและกระบวนการต่อเนื่องของมันไม่เคยเกิดขึ้นมาเลย ไม่มีทั้งจินตภาพ อยู่มาวันหนึ่งเราเกิดตระหนักขึ้นได้ถึงลักษณะพิเศษประการนี้ เราพยายามที่จะคิด แต่ไม่มีความคิดใดๆ ปรากฏขึ้นในการเดินกับใครหรือเพียงลำพัง ล้วนปราศจากกระแสความคิด นี่คือการอยู่เพียงลำพัง เราใกล้บ้าจริงๆ แล้ว เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น สุขสันต์สมปรารถนา ดั่งใจนึกทุกประการ ในปี 2553 สำหรับทุกท่านที่ได้อ่านบทรำพันนี้ อยากได้อะไรขอให้หากันเอาเอง จ๊ะ   เคดิต บ้าได้ถ้วย